Przeskocz do treści

Wchodzimy w czas Wielkiego Postu dojmującą sceną kuszenia Jezusa na pustyni. Ten czas kolejny już raz przypomina nam, że na świecie jest zło i ma swojego głównego propagatora. Jest nim szatan, który człowiekowi przedstawia różne pokusy, a są nimi: potrzeby cielesne (głód), dobra doczesne (posiadanie królestw tego świata i ich bogactw), oraz władza (panowanie).

Te trzy pożądliwości są głównymi pokusami u człowieka. Nad tymi pożądliwościami należy mieć szczególne baczenie w swoim życiu i im nie ulegać. W przeciwnym razie doprowadzą nas do rozłączenia od Boga.

W naszych ćwiczeniach wielkopostnych niech będą nam pomocne nabożeństwa Gorzkich Żali oraz Drogi Krzyżowej, a także: post, jałmużna i modlitwa, które są odpowiedzią na pokusy szatana.

Jeszcze mamy w pamięci Święta Bożego Narodzenia, a już kościół proponuje nam wejście w kolejny etap tzw. roku liturgicznego. W najbliższą środę będziemy posypywać głowy popiołem i tym samym rozpoczniemy Wielki Post.

Wielki Post jest stosunkowo dość długim okresem roku liturgicznego. Trwa 40 dni. Jest to czas wyciszenia i zadumy oraz zintensyfikowanej modlitwy, aby "nawrócić się" jeszcze bardziej niż do tej pory.

Podczas Wielkiego Postu kolorem dominującym w liturgii będzie już nie zieleń, a fiolet. Będą odprawiane Gorzkie Żale i Droga Krzyżowa. Treści czytań oraz śpiewów także staną się bardziej "refleksyjne". Ma nam to wszystko pomóc w przemianie serca, żeby jeszcze bardziej kochać tego, który za nas życie oddał.

Ofiarowanie Pańskie (Matki Bożej Gromnicznej) jest obchodzone 40 dni po Bożym Narodzeniu. Upamiętnia ofiarowanie Jezusa Chrystusa w Świątyni Jerozolimskiej. Jak podaje Ewangelia św. Łukasza, każdy chłopiec miał być poddany symbolicznemu ofiarowaniu Bogu w świątyni.

W przypadku Jezusa obrzęd ten miał jednak wyjątkowy charakter, ponieważ ofiarowywał się on swojemu Ojcu. Będąc zarazem człowiekiem, reprezentował również całą ludzkość, która oddaje się woli Bożej, będąc jednocześnie „światłem” woli Pańskiej.

Tradycyjnie od IX wieku tego dnia w kościołach święci się gromnice – które miały chronić domostwa przed piorunami. Odbywa się również procesja z płonącymi świecami, symbolizująca życie w jedności z Chrystusem. Dawniej po uroczystościach przynoszono płonące świece do domów i wypalano znak krzyża w belce na suficie – miał on chronić przed nieszczęściem i żywiołami. Co więcej, wierni przynosili zwykle świece, przy których byli chrzczeni, i które „towarzyszyły” im przez całe życie (wręczano je również konającym).

Święto Ofiarowania Pańskiego wyznacza również zakończenie okresu bożonarodzeniowego, kończy się śpiewanie kolęd, a choinki powinny zostać rozebrane.

Dzień Ofiarowania Pańskiego to także Dzień Życia Konsekrowanego.